Υπάρχει ένα σπάνιο είδος ζωντανού οργανισμού που ζει, κινείται και βασιλεύει στις μικρές μας πόλεις. Δεν εννοούμε τον σκαντζόχοιρο ή την αλεπού που πετάγονται τα βράδια στη λεωφόρο Καραμανλή, αλλά εκείνον το δημοτικό σύμβουλο που έχει αλλάξει περισσότερες παρατάξεις απ’ ό,τι κάλτσες μια αγχωμένη νύφη πριν τον γάμο.
Κάποτε, διακήρυσσε περήφανα «εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους!» και σήμερα κάθεται αγκαλίτσα με «τους άλλους», γιατί –πώς να το κάνουμε– η καρέκλα έχει ωραία θέα. Ένα τραπέζι σε μια επιτροπή, μια θεσούλα σε έναν σύλλογο, μια υπογραφή με κύρος στο χαρτί. Ποιος νοιάζεται που καμιά φορά το μελάνι στάζει λίγη… υποκρισία;
Όταν έρχεται η ώρα του δημοτικού συμβουλίου –και με δεδομένο ότι οι συνεδριάσεις γίνονται πια και με live μετάδοση για τα μάτια του κόσμου– εκεί εμφανίζεται το μεγάλο ταλέντο… Η σιωπή. Γιατί να μιλήσεις; Είναι επικίνδυνο. Μπορεί να σε ρωτήσουν κάτι! Καλύτερα να ποστάρεις την επόμενη μέρα μια selfie στο Facebook, με λεζάντα «το έργο μας συνεχίζεται»…
Κι όλα αυτά σε Σπάτα και Αρτέμιδα. Που δεν είναι ούτε Αθήνα, ούτε Νέα Υόρκη. Είναι μέρη που, αν βγεις έξω από το σπίτι σου για να πάρεις ψωμί, θα πετύχεις τον γείτονα, την ξαδέρφη, τον ψηφοφόρο που σου είχε πει «σε εμπιστεύομαι». Και τον άλλον που σου είχε πει «πρόσεχε μη γίνεις σαν κι αυτούς» και τώρα βλέπει τη φωτογραφία σου να φιγουράρει δίπλα στους «αυτούς».
Αλλά όχι, δεν είναι τίποτα απ’ αυτά αρκετό για να χαλάσει το γυαλιστερό σου story. Γιατί, όπως λέει και η… παλιά παροιμία «άμα η καρέκλα έχει ροδάκια, εύκολα σε πάει… αλλού».
0 Σχόλια